Turşular

Arkeologlar ve antropologlar, antik çağda Mezopotamyalılar’ın turşuyu kullandıklarına (MÖ 2400 yıllarında) inanmakta ve salatalığın anavatanı Hindistan’dan MÖ 2030 yılında Mezopotamya Dicle Vadisi’ne getirildiğine

değinmektedir. Ayrıca yine tarihçiler, turşunun MÖ 3000 yıllarında Batı Asya, Mısır ve Yunanistan’da kullanıldığını da belirtmektedir.
Diğer taraftan, salatalık turşusu İncil’de iki kez (Sayılar 11:05 ve İşaya 1:8) geçmektedir. Antik Kaynaklar, turşunun beslenme faydaları yanısıra, o çağlarda bir güzellik unsuru olarak da kullanıldığını ileri sürmektedir. Bu kaynaklar ayrıca, Kleopatra’nun turşuyu doyurucu bir diyet olarak kabul ettiği ve cilt güzelliği için de kullandığını ifade etmektedir. Aristo’nun MÖ 850 yılında salatalık turşusunun hastalıkları iyileştirici etkisini övdüğü belirtilmektedir…
Başta Jül Sezar olmak üzre, Roma İmparatorlarının, fiziksel ve ruhsal güçlerini kuvvetlendirdiği için askerlerine turşu yedirdiği bilinmektedir.
Ayrıca Napolyon’un, askerleri için turşuyu bir cesaret kaynağı olarak gördüğü de tarih kayıtlarında mevcuttur.

Denizaşırı ülkelere yol alan gemilerdeki denizcilerin temel beslenme kaynakları ise ambarlarında bulunan fıçıların içindeki turşulardı. Ünlü Medici ailesinin İspanya’daki işlerini takip eden, adının Amerika’ya verildiği iddia edilen “Amerigo Vespucci” ise, İspanya’da gemilere turşu tedariki yapan bir tüccardı.

Bu kısa tarihçe’den sonra, turşunun ülkemizdeki durumuna da kısaca bir göz atalım.

Turşu atalarımızdan bize kalan en değerli miraslardan… Nesiller boyunca mutfakların vazgeçilmezi olmuş, sofralarda baş tacı edilmiş, kendi kültürünü de beraberinde getirmiştir.

Osmanlı mutfağında 15.yy dan beri turşuların önemli bir yeri vardır. Turşunun Osmanlı yemek alışkanlıklarında da  büyük miktarlarda tüketilirdi. Sarayın turşuları, çoğunlukla helvahane de yapılır bazen de hazır satın alınırdı. Geçmiş Osmanlı yemek kitaplarında da turşu tarifleri “salata ve turşular” başlığı altında bulunur.